Signalen

Het is alweer een tijdje stil hier op mijn blog. Ik zie dat mijn laatste blog van drie maanden terug is. Zo zit je in een flow van regelmatig schrijven en zo is dat weer gedaan. Laat ik zeggen dat het een bewogen tijd is geweest en dan vooral de laatste paar weken.

In mijn laatste blog was ik aan het aftellen naar onze vakantie in september. Samen vlogen we naar het Griekse eiland Samos, waar we nu voor de tweede keer kwamen. Na het vorige jaar, toen ik zo enorm had genoten van het eiland en onze vakantie, zodat we zonder twijfel gelijk voor het volgende jaar boekten, was het gevoel dit jaar iets anders. Zeker hebben we genoten van onze vakantie, maar het was gewoon minder intens fijn dan vorig jaar. Althans, voor mij voelde het zo.

Het eiland is nog steeds prachtig, alles mooi groen, de ritjes met onze Jimny jeep waren heerlijk. Samen hadden we het fijn, lekker gegeten en gedronken. Maar er waren ook dingen die minder leuk waren. Het restaurant waar we vorig jaar zo graag kwamen, met de sympathieke en een beetje gekke eigenaar… hij leek minder betrokken en had minder tijd, leek het, voor ons. Daardoor misten wij de leuke connectie, die er vorig jaar wel was. Ons hotel, waar we vorig jaar, als laatste van de zes aanwezige gasten van oktober, enorm werden vertroeteld, was nu ook anders. In september waren er nog veel, meeste Engelse, gasten. En die bepaalden toch heel erg de sfeer. We misten de aansluiting bij de zaterdag BBQ, daar had ik me meer van voorgesteld. En dat vond ik toch jammer.

En ja, het feit dat ik moe aan de vakantie begon, maakte het ook niet veel beter. En ik rustte wel wat uit, maar merkte, toen ik na de vakantie weer aan het werk ging, dat ik na twee weken terug was bij het energieniveau van voor de vakantie. Ik gaf aan op mijn werk dat het wat veel werd, aangezien mijn zieke collega nog niet terug was. Er werd meer ingesprongen door collega’s. Maar mijn energieniveau bleef laag.

In de weekenden gaf ik me over aan het haken van windspinners. Google maar even, als je niet weet wat dat zijn. Het was erg leuk om te doen en het gaf ook ontspanning. Ik heb er inmiddels acht gehaakt. Geen idee wat ik ermee ga doen…

Er kwamen ook wat lichamelijke klachten opzetten. Naast mijn knie, waar ik al sinds mei mee tobde, leek mijn nek vaster en vaster te gaan zitten. Bij mijn ogen kreeg ik weer eczeem plekjes. Allemaal signalen, ik zag ze wel, maar ja, wat moest ik ermee? Ik ben er de mens niet naar om er met mijn pet naar te gooien, ik accepteerde de hulp van collega’s en ging gewoon door.

Tot ik drie weken terug ineens mijn vingers even niet kon bewegen. Ik keek in de spiegel, of mijn mond scheef hing en checkte of ik nog normaal kon praten. Dat was goed, het was alleen die hand. Na even schudden met mijn vingers, kwam de kracht terug en kon ik mijn vingers weer buigen. Schrikken was het wel.

Twee weken terug zat ik op mijn werk tot ik een raar gevoel had in mijn lijf. Mijn handen leken ver weg en niet van mij. Ik kon ze wel bewegen, ik voelde ze, het zat raar in mijn hoofd. Nu heb ik sinds een tijdje nieuwe contactlenzen, dus ik weet het daaraan. Misschien had ik te lang naar mijn scherm getuurd?

Mijn bezorgde collega stuurde me naar huis. Ik ben naar huis gereden en was blij dat ik thuis was. Lenzen uit en op de bank. Na het eten was er niks meer aan de hand. Ik had bij thuiskomst wel naar de huisarts gebeld voor een afspraak, die zette ik vast op vrijdag, drie dagen later.

De huisarts hoorde mijn verhaal aan en sprak de woorden ‘ik denk aan een kleine tia’ uit, belde met de neuroloog en maakte een afspraak voor me bij de TIA-poli in het ziekenhuis. Daar bracht ik de maandag erop de hele dag door. Manlief was de hele dag aan mijn zijde, hij was ergens waarschijnlijk toch wel bezorgd, al liet hij het niet blijken. Aan het eind van een dag vol met onderzoeken kreeg ik gelijk de uitslag: geen tia. Gelukkig!

Afgelopen week heb ik nog een onderzoek gehad aan mijn arm, hand en pols om te kijken of ik misschien carpaal tunnelsyndroom heb. De uitslag daarvan moet ik nog krijgen. Ook ben ik weer bij de huisarts geweest, dit keer mijn eigen huisarts. Ik vertelde van alles wat ik heb, hoe ik me voel de laatste tijd en zijn diagnose: overspannen en overprikkeld. Eigenlijk wist ik dat zelf ook wel.

Overspannen, maar wel op de terugweg. Dat gaat alleen niet van de ene op de andere dag over. Intussen zitten we in november en over één weekje stap ik op het vliegtuig naar Bonaire, naar mijn oudste kind. Goede vooruitzichten, ik kijk er enorm naar uit. Zon, zee, een heerlijk hotel, mijn zoon dichtbij en RUST. We gaan minimaal op pad, een auto huren we slechts voor een paar dagen en voor de rest, lekker luieren bij het hotel. Ik neem een lekker boek mee, wat tijdschriften en mijn haakwerk. Inmiddels ben ik van de windspinners overgestapt naar de cosy granny square chicken haken of zoals ik ze noem: het stresskipje. Ik ben intussen aan mijn derde kipje begonnen en het patroon wordt al meer eigen. Door te variëren met kleurencombinaties, creëer je steeds een ander kipje. Het is leuk om te doen.

Deze laatste werkweek ga ik redden. Het goede nieuws is dat mijn collega na vijf maanden afwezigheid, vanaf volgende week weer langzaam gaat opbouwen. Hopelijk geeft dat uiteindelijk weer wat meer lucht, samen met de hulp van de andere collega’s uit het team. Als ik na tien dagen Bonaire terug kom, werk ik nog twee weken tot de kerstvakantie, dan ben ik weer 1,5 week vrij. Het lijkt me dat ik het wel ga redden tot 2025.

Tja, gezondheid was wel een beetje het thema van mijn jaar. Eerst maanden lopen rommelen met mijn knie, dat gaat intussen een stuk beter. En daarna mijn geestelijke gezondheid. Signalen zijn er niet voor niets, voor mij is dat ook maar weer gebleken.

Hopelijk ga ik nu eens en voor altijd leren er ook naar te luisteren…?