Mijn eerste grote liefde
En dan is het alweer 3 december. Een nieuwe maand, de laatste van het jaar. Ik kijk een beetje uit naar 21 december, omdat daarna langzaamaan de dagen weer gaan lengen. Ik schreef het al eerder, het najaar, met vallende blaadjes, regen en wind en de dagen die steeds korter worden, mijn tijd is het niet. Ik trek ’s avonds dus steeds vroeger de gordijnen dicht om samen met mijn lieve echtgenoot lekker te cocoonen in ons warme huisje. Kaarsjes aan, een feelgood serie zoeken op Netflix zoeken en dan onderuit op de bank.
Het zijn pittige weken geweest, nadat we half oktober terug kwamen van onze vakantie op Samos. Na een goede week aan het werk te zijn geweest, werd mijn lieve paps in het ziekenhuis opgenomen. Daar heeft hij ruim twee weken in gelegen, hij heeft een operatie ondergaan en is inmiddels herstellende thuis. Zijn gezondheid is op zijn leeftijd erg broos en ik ben er best ongerust over, zeg ik eerlijk, of hij weer helemaal de oude wordt. Het is iets dat nu dagelijks bij me is, denken aan mijn ouders, denken aan mijn paps. We, mijn zussen en ik, helpen waar we kunnen, dat doen we met liefde. Er is ook thuiszorg ingeschakeld voor mijn paps, twee keer per dag komt er iemand langs.
Is het niet zo, dat voor een meisje haar vader de eerste grote liefde in haar leven is? Ik voel het in ieder geval wel zo, die liefde is er nog altijd en blijft ook. Zelfs al zijn er intussen andere mannen in mijn leven gekomen om van te houden, eerst de vriendjes, toen de echtgenoten (twee in mijn geval) en mijn zoons niet te vergeten. Mijn vader is en blijft heel speciaal voor me en heeft voor altijd een bijzonder plekje in mijn hart.
En nu zijn gezondheid zo broos is, denk ik, hoewel ik die gedachten ook heel snel weer weg wil drukken, ook aan het moment dat onafwendbaar steeds dichterbij komt, langzaam maar zeker… de dag dat we afscheid moeten nemen van elkaar. Terwijl ik dit schrijf, schieten de tranen alweer in mijn ogen. Het is mijn grote angst en toch ook… weet ik dat de dag komt. Rouwen terwijl iemand er nog is, kan dat? Ik voel het in ieder geval wel op die manier. Stukje bij beetje afscheid nemen, van het leven, van elkaar.
Ik zucht maar eens diep en veeg de traan in mijn ooghoek weg. De tranen bewaar ik voor later.
Terug naar het hier en nu, dat helpt altijd. Met de beide benen op de grond. Ik ga zo maar eens de boodschappen halen voor het weekend en straks ga ik spaghetti met bolognesesaus koken voor ons tweeën. Dat is ook lekker, gelijk een soort comfortfood. En ik maak gewoon wat meer, dan neem ik een bakje mee naar mijn ouders bij mijn volgende bezoek. Dat vinden ze vast ook lekker.
Ik hoop en duim dat mijn paps er weer bovenop komt en dat we hem nog een hele tijd bij ons mogen houden, dat hij nog wat jaartjes met mijn moeder samen mag zijn. Met ons, de drie dochters, als mantelzorgers om hun heen.