Hersenmist en grijze haren

Volgend jaar word ik zestig. Zestig! Als ik het opschrijf, voelt het een tikje onwerkelijk, want ik voel me niet oud. Zestig is de leeftijd van mijn tantes vroeger, je keek naar ze en voelde gewoon de generatiekloof. Zelf voel ik me helemaal niet oud, maar mijn lijf houdt er soms andere ideeën op na. Alsof het fluistert: “Hé jij, je kunt je wel jong van geest voelen, maar deze knieën zijn inmiddels vintage hoor.”

Zo ben ik inmiddels grotendeels grijs. Dat zie je niet, want de afspraakjes bij de kapper plan ik steevast iedere vijf weken. De uitgroei wordt dan netjes bruin geverfd en in de tussentijd red ik me met bruin poeder en een spuitbusje bruin voor als het echt gaat doorschijnen. En dan nog zoiets: op de raarste plekken komen er haartjes opzetten, boven mijn lip, op mijn kin… ik pluk ze steevast weg. En wat ik sinds kort ook heb: witte haartjes in mijn wenkbrauwen! Hoe dan? Ook die worden eruit getrokken, zodra ze lang genoeg zijn. Weg ermee! 

Een ander verschijnsel dat hoort bij ouder worden en ik denk ook, de overgang, is hersenmist. Voor wie dat niet kent: je bent een verhaal aan het vertellen en ineens, middenin je relaas… poef, weg is het woord dat je wilde zeggen. Het hangt ergens in de lucht, je ziet het voor je, maar hoe het heet, wat het woord is? Geen idee. Soms zoek ik het op met vage omschrijvingen en jawel – tadaaa! – daar is het woord weer. Soms ook niet, dan komt het vanzelf terug. Uren later. In bed. Om drie uur ’s nachts.

En dan mijn vintage lijf. Als ik een tijdje heb gezeten en weer opsta, hoor ik mezelf kreunen. Niet bewust, het gebeurt gewoon. Eerst voelt het stram en stijf en als ik dan eenmaal in beweging ben, dan gaat het wel weer. Ergens weet ik: ik zou meer moeten bewegen. En ik doe mijn best, lunchwandelen met collega’s, de fiets pakken als ik een boodschap moet halen. Verder dan dat, lukt het nog niet echt.

Maar weet je wat? Ondanks al die kleine mankementen, voel ik me ook weer heel oké. Ik ben verder gezond en weet ook: dat is niet iedereen zo maar gegeven. Dus geniet ik van deze levensfase en omarm de ‘gebreken’. Want ouder worden is ook rijker worden, aan wijsheid, aan verhalen, aan ervaringen. 

Ach, er ligt vast nog zoveel moois voor mij in het verschiet. Misschien wat meer vrije tijd, wat minder haast, en hopelijk een mooie opa-en-oma-tijd. Samen ouder worden heeft ook z’n charme. ❤️