Beter

Wie mijn blog volgt, weet dat ik in mijn laatste blog schreef over de klachten waarvoor ik begin november bij de huisarts zat. Een tia was het gelukkig niet, carpaal tunnelsyndroom bleek ik ook niet te hebben. Wel was ik overspannen en overprikkeld. Daarvan herstellen heeft wat tijd gekost, maar afgelopen week realiseerde ik me: ik ben op de goede weg.

De tien dagen Bonaire samen met mijn oudste zoon, eind november/begin december, waren ook fijn. Ik merkte daar, toen ik tot rust kwam, hoe ik eraan toe was. Ondanks dat het heerlijk was om daar te zijn, te genieten van de zon, het eiland, de tijd met mijn kind, had ik ook momenten dat ik in tranen was.

Ik had een eigen kamer op het resort en daar nam ik ‘s ochtends de tijd om in mijn eigen tempo op te starten. Een ontbijtje op bed, douchen en aankleden. En op sommige momenten voelde ik tijdens dat ochtendritueel de behoefte om te huilen en dat liet ik dan maar toe. ‘Tranen zijn de wasmachine van de ziel’ zeg ik altijd, dus huilen heeft in die zin ook een functie.

Neem niet weg dat ik me ook wel een soort moedeloos voelde, ‘wanneer komt er nou verbetering?’ Maar dan hoorde ik in gedachten weer de stem van mijn oude huisarts ‘er staat geen tijd voor herstel, Anita, dus die vraag moet je jezelf niet stellen. Het duurt zolang als het duurt.’

De tijd op Bonaire was fijn. Als ik eraan terugdenk voel ik alleen maar liefde en blijdschap, gelukkig zijn de mooie herinneringen blijven hangen en de lastige momenten…? Die hoorden bij mijn herstelproces.

Intussen ben ik al lang weer thuis, is het 1 februari als ik dit schrijf. Ik zit buiten in het zonnetje in de tuin. Mijn jas aan, een warme sjaal om en een dekentje over mijn benen. Maar hé, wel buiten met frisse lucht en de zon! Vogeltjes kwetteren in de verte. Het geluid van een overvliegend vliegtuigje. Er zit lente in de lucht!

Vanmorgen werd ik wakker, na een goede nachtrust en ik realiseerde me ineens dat het echt wel beter gaat. Het is fijn dat te merken. Na me maanden ook een beetje in mijn huis te hebben terug getrokken en me gestort te hebben op het haken van kipjes (ik heb er denk ik zo’n twintig gehaakt intussen) en sociale contacten een beetje uit de weg te zijn gegaan, denk ik erover om vandaag weer eens mee te gaan naar de korfbal met manlief. Kijken hoe ik dat ga ervaren. Het is vlakbij ons huis, ik kan altijd weer weggaan om de rust thuis op te zoeken.

De titel van deze blog is ‘Beter’ en daarmee bedoel ik dat het beter gaat met me. Ik hoop dat deze stijgende lijn zich doorzet de komende tijd en dat 2025 voor mij een jaar wordt waarin ik me geestelijk en fysiek weer een stuk beter voel!