Boodschappen doen

Het is de tweede zaterdag op rij dat ik opsta met een ‘bleh’ gevoel. Het gevoel dat ik wel dingen ‘moet’ maar mijn lijf heeft geen zin. 

Zo ‘moet’ ik nog boodschappen halen. Meestal haal ik vrijdags, direct uit mijn werk om half één, mijn wekelijkse boodschapjes: de biogarde voor mijn dagelijkse ontbijtjes, eieren en wit brood voor het zondagse ontbijt. De rest, dat doen we dan zondags, als we weten wat we gaan eten die avond. Lief en ik, we hebben zo onze vaste rituelen, ook in boodschappen doen. Hij haalt dagelijks onze boodschappen voor het avondeten als hij uit zijn werk komt, over het algemeen is hij ook degene die kookt. Ik kook op mijn vrije woensdag of de vrijdag, als dat zo uitkomt. Dan haal ik die dag de boodschappen en ik haal dus meestal vrijdags de dingen die ik net noemde. We hebben er samen onze weg in gevonden en het gaat prima zo. 

Maar gisteren liep het dus anders. Ik wilde mijn werk nog even afronden voor het weekend, dus bleef een half uurtje langer. Daarna wilde ik naar huis, naar mijn hondje, om haar op tijd uit te kunnen laten. En na het uitlaten eindigde ik dus op mijn relaxstoel in de tuin in de zon en had ik geen zin meer om nog de boodschappen te gaan halen. 

Vandaag wilde ik wat uitslapen, als dat lukte. Ik was om half zeven wakker en na een bezoek aan het toilet kroop ik weer terug in bed. Naast mij lag mijn lief zachtjes te snurken, het was niet storend, ik viel ook weer in slaap. Om half tien ging manlief uit bed, na nog was snoezelen volgde ik om tien uur. Eigenlijk moest ik douchen, maar ik besloot eerst te gaan ontbijten. 

Na het ontbijt ging ik mijn hondje uitlaten en manlief ging even naar zijn werkplaats om een triplex plaat op maat te zagen. Maandag wordt een warme dag en ik had gevraagd of hij de mobiele airco op mijn werkkamer kon zetten en de afvoer naar buiten kon leiden. Dat heeft hij geregeld met de triplex plaat. Maandag kan ik ‘cool’ werken met mijn eigen airco achter me. 

Even later zaten we in de tuin, kopje koffie erbij, alles prima. Ik ging nog wat takjes van de Suzanne met de mooie ogen struik terugsteken, zodat ze niet te wild wordt. En ik moest nog steeds douchen, mijn haren wassen was erg nodig. Maar ja, nog steeds weinig zin. 

Uiteindelijk mezelf een figuurlijke schop onder de kont gegeven en ben ik naar binnen gegaan om te douchen. 

Inmiddels zit ik weer in de relaxstoel in de tuin. Lief heeft een wijntje voor me ingeschonken, die ik ook al leeg heb gedronken. Zijn voorstel om straks samen even naar de supermarkt te gaan, vond ik een goed plan. Het is nu net half drie geweest, we hebben nog tijd. Om half zes gaan we de deur uit. Vanavond gaan we uit eten met familie, ik hoop dat het gezellig wordt. 

Ik had al een tijdje het gevoel dat ik nodig weer eens moest schrijven op mijn blog. Maar ja, geen inspiratie of de rust om de woorden op ‘papier’ te zetten. Ik ben blij dat het weer eens is gelukt om een blog te schrijven, het is een ‘kabbel, kabbel’ verhaaltje geworden, maar dat vind ik niet erg. Het hoort gewoon bij het leven, mijn leven. Het leven met ups en ook met downs. 

En dat ik het heb geschreven, zorgt er ook voor dat het ‘bleh’ gevoel waar ik mee begon, nu een beetje weg is. Straks samen even boodschappen halen en ik kan de wereld weer aan. 😉